گفتیم از درد و نوشتیم از درمان

زینب محمدی، خبرنگار پرتلاش و متعهد حوزه بهداشت و درمان صنعت نفت گچساران است که قلم فرسایی اش در این عرصه به عدد 15 می رسد. او از سال 1397 تا کنون روایتگر تلاش های خاموش کادر درمان، پزشکان، پرستاران و خدمتگزاران عرصه سلامت صنعت نفت است.

از محمدی درباره چگونگی ورودش به عرصه رسانه و خبرنگاری می پرسم که چشمانش از ذوق برق می زند. با لبخندی بر لب می گوید: ورود من به عرصه خبر کاملاً اتفاقی بود؛ روزی یکی از دوستانم که از علاقه من به حوزه نویسندگی و خبر اطلاع داشت، با دیدن پوستر کلاس های خبرنگاری در دانشگاهش، من را در جریان برگزاری این کلاس ها گذاشت. با ثبت نام در این دوره ها زندگی حرفه ای من وارد مسیر تازه ای  شد.اما دیدن نام خود برای اولین بار پای گزارشی در یک هفته نامه محلی، برایم حکم قدم گذاشتن در دنیایی بزرگ تر بود و مهر تأیید مدیرمسئول هم مجوز ورودم به جهانی بزرگ تر و زیباتر. حالِ آن روزها برایم آنقدر عجیب و مقدس بود که شاید وصفش کار بسیار سختی باشد.

محمدی همان طور که به گوشه ای خیره شده، ادامه می دهد: امروز که به تمام روزهای سپری شده فکر می کنم، واقعادر انتخاب بهترین روزها عاجزم؛ چراکه تک تک لحظاتی که با عطر کاغذ سپری شده، یک روز زیبا در زندگی من ساخته است.

در این شغل خطیر به قول حافظ «شرط اول قدم آن است که مجنون باشیم»؛ زیرا اگر عاشقی در میان نباشد، هریک از ما اهالی رسانه بنا به تحصیل و تخصصی که داریم، در شغلی ساده تر و شاید با درآمد بیشتر که حداقل ساعت کاری مشخصی داشته باشد، مشغول به کار می شدیم؛ اما آمدیم و عاشقانه سختی ها و شب بیداری ها و سفرهای کاری را در شرایط خاص جوی، شکایت ها، تهدیدها و... به جان خریدیم و ماندیم؛ زیرا به قداست قلم و کاغذ و اینکه شاید بتوانیم آینه وار گره گشای کار خلق باشیم و راستی ها را فریاد بزنیم، اعتقاد داریم.

خاطره سازی های تکرار ناشدنی

از او، بهترین خاطره دوران فعالیتش در عرصه رسانه و خبر را جویا می شوم که با فرو دادن نفسی عمیق، می گوید: این سوال یک جمله و پاسخ آن به اندازه تمام لحظات و ثانیه های سپری شده طی ۱۵ سالی است که در این شغل پشت سر گذاشته ام؛ چراکه تمام دقایق این حرفه، خاطراتی شیرین و لحظات ناب آن، تکرار ناشدنی است.

از بدترین خاطره از دوران فعالیتش هم این گونه یاد می کند: انتقادناپذیری برخی مسئولان و شکایت از خبرنگاران، جزو خاطرات بد این حرفه است؛ زیرا برخی مسئولان فقط توقع تعریف و تمجید دارند و با کوچک ترین نقد، شروع به پرخاشگری و تهدید خبرنگار کرده و از او شکایت می کنند. شیوع ویروس کرونا و جان باختن جمعی از هموطنان هم جزو خاطرات تلخی است که در طول دوران فعالیتم در عرصه رسانه با آن روبه رو شدم.

محمدی در پاسخ به این پرسش که آیا تا به حال شده از کار خبر پشیمان شده باشید و بخواهید آن را کنار بگذارید؟ می گوید: سوال پرجوابِ بی جواب، فکر کردن و پاسخ دادن به این سوال که از کار خبری پشیمان هستم، واقعا سخت است.

اگر عشق دارید، بسم الله

وقتی از خبرنگار حوزه بهداشت و درمان صنعت نفت گچساران می پرسم که آیا این شغل را به نسل جوان توصیه می کنید، با عشقی در کلام می گوید: این شغل برای کسانی مناسب است که عاشق هستند؛ عاشق مردم و زندگی در میان جامعه. کسی که بتواند با مردم ارتباط برقرار کند و شنونده خوب داستان های شاد و غمبار مردم و سنگ صبورشان باشد و آنها را به صورت تصویری و با متنی خوب و دلنشین نقل کند؛ قطعا به چنین کسی می گویم که برای شروع کار بسم الله را بگوید و وارد میدان شود و با عشق به مردم بنویسد. کسی که حرفه خبرنگاری را انتخاب می کند، قطعا به دنبال کسب درآمد نیست؛ بلکه انتخاب او مرز میان عشق و جنون است که یا باید بماند و همه ناملایمات را تحمل کند و یا برود و از عشق خود دست بکشد؛ زیرا عشق، سرمایه ای است که یک خبرنگار دارد.

مراقبت از جامعه در سکوت

محمدی درباره مشکلات و موانع پیش روی خبرنگاران و راهکارهای مرتفع شدن شان برای مان می گوید: ما خبرنگارها، دردهای مردم جامعه را می شنویم، در مقابل آن احساس مسئولیت و برایش راه چاره اندیشی می کنیم، حتی به قیمت زیر سؤال رفتن خودمان. آنهایی که عاشقانه پا به این عرصه می گذارند، می دانند که روز و شب ندارند؛ گاهی شب تا صبح فقط برای انتخاب یک تیتر «جذاب و مخاطب پسند» بیدار هستند و تا صبح فکر می کنند.

به گفته وی، بارها شده که یک گزارش یا یادداشت را آماده کرده ایم؛ اما برای انتخاب یک تیتر مناسب، چند روز آن را در بایگانی نگه داشته ایم، صبح تا شب و شب تا صبح به آن فکر کرده ایم که مبادا این مطلب خوب، به خاطر انتخاب یک تیتر نامناسب، سوخت شود؛ اما این پایان ماجرا نیست؛ زیرا پس از انتخاب تیتر مناسب، باید به متن بازگردیم و بازنگری کنیم تا مبادا نوشتن یک پاراگراف یا یک جمله و حتی یک کلمه، موجب رنجش خاطر کسی شود و حق الناسی برای مان به دنبال داشته باشد، یا طوری نباشد که به شکایت و دادگاه و... منجر شود.

به اینجای گفت وگو که می رسیم، محمدی نفسی عمیق می کشد و خیره به تقویم روی میز می گوید: روز «خبرنگار» هم به ما یادآوری می کند که در سکوت مراقب جامعه هستیم، در بزنگاه ها حضورمان فعال می شود و با تمام مشکلات ادامه می دهیم؛ زیرا نمی خواهیم چراغ حقیقت خاموش شود.

این خبرنگار ادامه می دهد: امروز نقش بی بدیل خبرنگاران در آگاهی بخشی به جامعه و تنویر افکار عمومی بیش از هر زمان دیگری احساس می شود و مردم بیش از گذشته با سختی های این حرفه آشنا شده و به آگاهی رسیده اند. رفع مشکلات معیشتی، بیمه و افزایش سطح سواد رسانه ای مدیران، گامی مهم برای افزایش انگیزه فعالیت خبرنگاران است؛ اما با وجود تصور و تفکر تمامی این استرس ها و نامهربانی ها، باز هم می نویسیم؛ چون این حرفه را با عشق انتخاب کرده ایم و پای آن ایستاده ایم و با آن زندگی می کنیم.